Józef Chwedczuk 1969-1972
22 II 1902 Warszawa, †9 I 1979 Kraków
Rektor PWSM (1969-72). Organista, pedagog i edytor.
Studiował grę na organach pod kierunkiem H. Makowskiego w Wyższej Szkole Muzycznej im. F. Chopina w Warszawie, a następnie B. Rutkowskiego w Konserwatorium Warszawskim, gdzie ukończył również studia w zakresie teorii (w klasach K. Sikorskiego oraz J. Maklakiewicza). W okresie międzywojennym był pedagogiem warszawskiej WSM. Podczas wojny działał w ramach struktur Armii Krajowej, był także aktywnym uczestnikiem powstania warszawskiego.
Po wojnie, od początku istnienia krakowskiej uczelni, objął w niej klasę organów, która funkcjonowała przez wiele lat równolegle z klasą B. Rutkowskiego (od 1957 w ramach Międzyuczelnianej Katedry Organów), którego był bliskim współpracownikiem. Do jego najwybitniejszych uczniów zaliczają się m.in.: J. Kulig, K. Mrowiec, L. Werner. Po śmierci rektora Rutkowskiego przejął kierownictwo Katedry Organów, którą prowadził aż do przejścia na emeryturę w 1972. Podczas swej kadencji rektorskiej był także członkiem Rady Wyższego Szkolnictwa Artystycznego.
Jako organista przejawiał szczególną troskę o kształcenie uczniów na wszystkich poziomach, stąd liczne opracowania i wydawnictwa nutowe pod jego redakcją, w tym słynne Organowe ćwiczenia pedałowe. Jako propagator literatury mało znanej wprowadził do obiegu w świecie artystycznym, a także zarejestrował w formie nagrań płytowych, liczne arcydzieła literatury organowej (w tym całkowicie nieobecnej na gruncie polskim we wcześniejszym okresie dawnej organowej muzyki hiszpańskiej).
Jeszcze podczas kadencji B. Rutkowskiego, głównie dzięki staraniom J. Chwedczuka, udało się zrealizować projekt budowy organów w auli PWSM „Florianka”. Kierował uczelnią w trudnym politycznie okresie po wydarzeniach marcowych 1968. Żywo popierał działalność organizacji młodzieżowych; przez ówczesnych studentów postrzegany był jako osoba bliska i życzliwa, mimo swego – jakże charakterystycznego – wybuchowego temperamentu. Podczas jego kadencji wyraźnemu ożywieniu uległ ruch badawczo-naukowy I Wydziału uczelni, dynamicznie rozwijało się też Studium Edytorstwa Muzycznego. W uznaniu wybitnej działalności na rzecz kształtowania życia muzycznego kraju został odznaczony Złotym Krzyżem Zasługi, Nagrodą I st. Ministra Kultury i Sztuki, a także Krzyżem Komandorskim Orderu Odrodzenia Polski.
Dariusz Bąkowski-Kois