Zbigniew Drzewiecki 1946-1952
8 IV 1890 Warszawa, †11 IV 1971 Warszawa
Rektor PWSM (1945-52). Pianista, pedagog, edytor i krytyk muzyczny.
Studiował w Wiener Akademie für Musik pod kierunkiem K. Prohaski oraz prywatnie w Wiedniu u M. Prentner. Debiutował jako pianista 2 II 1916 w Warszawie recitalem złożonym z utworów Bacha, Beethovena, Brahmsa, Schumanna, Chopina i Liszta. Był jednym z pierwszych polskich wykonawców dzieł Skriabina, Debussy’ego, Ravela, Prokofiewa, zyskując sobie w oczach konserwatywnej krytyki miano miłośnika i propagatora „modernizmu” i „dadaizmu”. Szczególne miejsce zajmowała w jego repertuarze muzyka Szymanowskiego, z którym łączyły go więzy przyjaźni, w tym wspólna pasja do bridża. Kompozytor dedykował mu dwa Mazurki op. 50: nr 7 i 8. Drzewiecki propagował także twórczość innych współczesnych kompozytorów polskich: Szałowskiego, Palestra, Kondrackiego, Szabelskiego. Doskonalił swój warsztat pianistyczny u Paderewskiego w Morges.
Jako krytyk muzyczny publikował m. in. w „Muzyce” M. Glińskiego i „Muzyce Polskiej” K. Regameya, po II wojnie światowej – w „Ruchu Muzycznym”. Pisał zwłaszcza o muzyce fortepianowej XX wieku, w tym o utworach Bartóka, Berga, Szymanowskiego, Kofflera czy Palestra, oraz o wykonawstwie muzyki Chopina, zalecając prostotę i umiar oraz równowagę między ekspresją i formą w jej interpretacji.
W roku 1930 został prorektorem przemianowanej na Akademię warszawskiej uczelni muzycznej, w 1931 objął po Karolu Szymanowskim urząd jej rektora. Do jego uczniów należeli m.in.: F. Blumental, J. Ekier, R. Etkinówna, B. Kon, H. Czerny-Stefańska, Fu-Tsung, L. Grychtołówna, A. Harasiewicz, R. Smendzianka, J. Olejniczak, spośród obecnych pedagogów krakowskiej Akademii: M. Szmyd-Dormus i E. Wolak-Moszyńska.
Wiosną 1945 roku przystąpił wraz z gronem współpracowników do organizacji Państwowej Wyższej Szkoły Muzycznej (obecnej Akademii Muzycznej). Uroczystość jej otwarcia odbyła się 31 sierpnia. Celem uczelni – mówił jej pierwszy rektor w przemówieniu inauguracyjnym – jest „wszechstronne kształcenie kompozytorów, dyrygentów, wirtuozów i teoretyków, (…) pedagogów zdolnych do podjęcia pracy nauczycielskiej w szkołach muzycznych wszystkich stopni”, ale także „naukowe opracowywanie i ulepszanie metod nauczania, dążące do wytworzenia polskiego stylu muzycznego”. Wśród pedagogów uczelni znaleźli się m.in.: R. Palester, S. Wiechowicz, A. Malawski, J. Hoffman, A. Rieger, H. Sztompka, E. Umińska, B. Rutkowski, B. Romaniszyn, H. Zboińska-Ruszkowska, W. Kaczmar, M. Dziewulska, S. Kisielewski. Na pierwszy powojenny rok akademicki przyjęto 131 osób. Wielu przyjętych nie posiadało – po przerwie okupacyjnej – odpowiedniego przygotowania i uczestniczyło w kursach przygotowawczych obejmujących przedmioty teoretyczne, zwanych „zerowymi”. Zajęcia odbywały się w kilku pokojach przy ul. Basztowej 8 i 9. Z początkiem roku akademickiego 1948/49 uczelnia przenosi się do obszerniejszego lokum przy ul. Warszawskiej 24.
W uznaniu swych zasług otrzymał dwukrotnie Nagrodę Państwową I st. (1950, 1952), a w 1955 roku został odznaczony Krzyżem Komandorskim Orderu Odrodzenia Polski.
Leszek Polony